Woensdag was het eindelijk zover. Jens & Lana mochten naar Almeloooo! 🙂 We hadden hier en daar al wat opgevangen. Maar dinsdag kregen we de bevestiging. Het ging zo goed met Lana, ze mochten naar Almelo.

Dus dinsdagavond hebben we ervoor gezorgd dat onze kamer in het Ronald McDonald huis zo goed als opgeruimd en schoongemaakt was. Dat alles was ingepakt en dat we ‘ready to go’ waren. Het zou ons niet net als de vorige keer overkomen dat we hals over kop weg moesten!

De ambulance zou rond 11 uur op het ziekenhuis zijn om Lana op te halen. Zij werd dan naar Almelo gebracht. Daarna zou de ambu terugkomen en Jens ophalen. Ik ben met Lana op de ambu meegegaan. En André reed in de auto er achter aan. Ze lag onderweg heerlijk te slapen en ondertussen met de armpjes en beentjes heen en weer te zwaaien, het was natuurlijk ook wel een rare couveuse en alle bobbels onderweg was toch ook wel weer vreemd.

In Almelo werden we opgewacht door de verzorgster. De kamer was voor Jens & Lana al in orde gebracht, wat erg fijn was voor deze mama 😉 . Ze hebben een kamer voor hun tweeën, de zogenoemde tweelingkamer. Erg fijn voor ons dat we lekker veel privacy hebben. Sinds afgelopen juni hebben ze in zh Almelo 1 en 2 persoonskamers voor ‘zulke gevallen’. Erg fijn.

Rond 3 uur kwam ook Jens binnen. Bij hem was de rit ook prima gegaan. En hij lag alweer snel heerlijk te slapen. Aan het einde van de middag waren André en ik helemaal munt en zijn wij (eindelijk) weer naar huis gegaan! Die hadden we ook al langer dan een week niet meer gezien!

’s Avonds ben ik redelijk snel in bed gaan liggen, want ik was helemaal kapot. Er natuurlijk nog een paar keer mezelf eruit gesleept voor kolven, wat thuis weer beter lijkt te gaan! En heerlijk tot rust komen.

Maar toen kregen we rond middernacht een telefoontje van de kinderarts. We moesten niet schrikken, maar het ging niet zo goed met Lana… Ze leek weer een infectie te pakken te hebben. Ook vergat ze steeds te ademhalen. Ze hebben meteen weer antibiotica en voeding via infuus gestart. Ook kreeg ze met low-flow weer extra ondersteuning in ademhaling. Een hele domper voor ons, moeten we nou weer terug naar Zwolle? Wat moet ons meisje toch veel doorstaan… 🙁

Later die nacht heb ik nog een keer weer gebeld. Ze leek weer een wat beter kleur te hebben en was weer iets bewegelijker geworden. Maar het was nog steeds niet goed. Ook viel de ademhaling nog steeds vaak weg, en in overleg met de arts in Zwolle is besloten haar weer CPAP te geven.

Vandaag zijn we bij ze geweest, en het is erg eng om te zien dat haar ademhaling soms van 100 terugvalt naar 0… Maar ze herstelt wel steeds zelf weer, gelukkig! We kunnen nu alleen maar afwachten en hopen dat de antibiotica aanslaat.